dan verknekelt verstand

wil melker

breek sterren
uit Gods firmament
doof koude vuren
in bakken cement
verhard ze in tijd
in het zwart van de gaten
zoekt de hemel zich kwijt

splijt de maan in
haar laatste kwartieren
dan is er geen licht
om de dood te versieren
geel is de schaduw
het duister legt af
in de kou van het graf

dan verknekelt verstand
in het botsen van botten
emoties als pezen die
nog moeten verrotten
zo taai is gevoel
een kop zonder smoel
zal nooit meer iets smaken

ik ben niet te raken
zonder hemel en hel
een koud wit geraamte
zonder tuigen en vel
ze vullen mijn zachtheid
met manipuleer, bieden mij
God aan die ik als kind accepteer