Ierland

Jan Folkert

als de avond valt
over groene schaduw
en stenen langzaam neigen
naar 't gefluister van de nacht
dan komen oude zielen
uit ruïnes tot leven
en roepen, zingen
van honger en liefde

siddering,
langzaam vervloeiend
in ritme en rijm
van de liederen die klinken
over thuiskomst
uit de holten tussen stenen
over groene dekens
waarmee de doden zijn toegedekt

rakelings trekken ze op
langs de levende, kloppende harten
en delen stil de emotie
van oorsprong
gekluisterd aan hun oude
vluchtige lichamen
liederlijk, beweeglijk
als schaduwen vallend op de regen

als dan de zee beukt
op de kliffen van Moher
komen in slierten van mist
de zielen terug uit het nieuwe land
overal, tussen de graven
en in vervallen kerken
zucht de wind een roep
van ontmoeting en weerzien

maar als de zon stijgt
over de oostelijke
heuvels
zoeken de zuchten
hun schuilplaatsen op
en dwingt het oude land
mij tot heimwee
naar de groene glooiing
en het versteende mos
op een Keltisch kruis