zwart en wit

Amée

In het kleurenspel van het leven, waar contrasten bloeien,
Wit en zwart, als noten in een eeuwig muziekstuk stoeien.
Wit, als de zuiverheid van vers gevallen sneeuw,
Zwart, als de nacht die haar mysteries onthult, diep en eeuwig trouw.

Wit, als de vleugels van zwanen in serene vlucht,
Zwart, als de diepte van de oceaan, een onpeilbare zucht.
De piano van het bestaan, bespeeld met toetsen van licht en schaduw,
Wit en zwart, in harmonie, als een onlosmakelijk duet, vertrouwd.

In de pagina's van het verhaal, waar letters dansen als verf,
Wit als de leegte, zwart als de inkt die het leven omarmt, hoe verfijnd.
Twee polen, samen geweven in het weefsel van tijd,
Een eeuwigdurend contrast, in de melodie van de eeuwigheid.

Wit, als de bloesems die de lente verwelkomen,
Zwart, als de schaduwen die door de schemering dromen.
Samen vormen ze het palet van ervaring, rijk en divers,
Wit en zwart, een dans van contrasten, een universeel universum in vers.