Mensengeroezemoes

Paul Duyvesteyn

Met leem omhuld worden mijn blote voeten in mijn aarden huis door vloerzand gestreeld
Gevangen door kamerschemering, is er slechts één lichtkier, een spleet in de deur
Op mijn hurken gezeten omarmt mijn gebogen houding vroege morgenluister,
afgewisseld door ijle wolkensluiers

Mijn voortuin staat vol met waaierpalmen
Hun wuivende bladeren brengen mij elke ochtend een paradijselijke groet
's Middags laaf ik mij aan deze groene oase,
geniet ik van de lichte bries die mijn levensadem wolkend beroert
en van de zon- en schaduwvingers welke mij wisselend minnekozen

Op een scharlaken bankje heb ik een stapel boeken gelegd,
in alfabetische volgorde op auteursnaam
Ze dienen niet als zielsvoeding, maar zijn eerder pronkstukken
In afwezigheid van mensengeroezemoes leg ik mijn alpinomutsje op de stapel boeken
en laat het spel van licht en donker op mijn kaalgeschoren hoofd spelen