De trap

Vincent Oostrijck

DE TRAP

Ik zat onderaan de trap
Ik keek langs de treden omhoog
Na vijfenveertig traptreden
Boog de trap naar links af
En kon ik niet verder kijken
Ik wist niet hoe lang de trap was

Ik luisterde naar de geluiden
Mensen uit de jaren twintig
Dansten en vierden feest
Ze walsten en ze zongen
Ik hoorde glazen rinkelen
Als ze met elkaar proostten
En breken als ze boos waren
Of te veel hadden gedronken

Ik was niet bang voor ze
Ze zouden mij niks doen
Ze negeerden mij volkomen
Ik zag ze nooit
Ze verschenen altijd plotseling
En net zo plotseling waren ze verdwenen
Ze kwamen steeds weer terug
Om de zoveel weken of jaren

Er waren ook andere wezens
Die op gezette tijden kwamen
Ik hoorde ze grommen en snuiven
Ik hoorde ze manisch lachen
Ik voelde ze aan me denken
Ik had het angstige gevoel
Dat ze veel te dichtbij kwamen
Ik hoorde ze over de trap rennen
En net als ik dacht dat ze hier waren
Dat ik ze zo zou kunnen zien
Dan stopten de geluiden weer
Ook hen zag ik nooit

Ze wilden me alleen bang maken
Want ze wisten dat ik hier was
Ze plaagden en ze sarden me
En ik kon ze ook ruiken
De geur van zwavel en verrotting
Kwam van de trappen afgedaald
En bereikte mijn zintuigen
Ik walgde ervan

Er waren vele dagen en nachten
Die aan elkaar geregen waren
Als eindeloze Perzische tapijten
Die zich voor me uitstrekten
Tot ver achter de horizon
Tot waar ik niets meer kon zien

Dagen en nachten zonder geluid
Niets leefde en niets bewoog
Alles was dood
Hier onderaan de trap

Ik durfde niet naar boven te gaan
Ik bleef zitten waar ik zat
Het was koud en eenzaam
Maar ik had geen honger of dorst

Niemand die me tot zich riep
Niemand die me kwam halen
Misschien dat dat nog zou gebeuren

Ik zou blijven wachten
Ik had immers de tijd
Ik had de eeuwigheid
Ik sloot mijn ogen
Ik kon nooit slapen