Onverklaarbaar

Joris Olivier

Er ging ‘n rilling over mijn rug,
alsof koude wind mij raakte.
Er woei nochtans geen bries,
noch tochtte ‘t rondom mij.

En toch de huiver was er echt,
bevroor bijkans gans mijn lijf,
koude tot in mijn botten drong,
ik keek als Argus in het rond.

De stilte was overdonderend,
ik stond als pilaar versteend
vast aan de grond genageld,
kon geen enk’le kant meer op.

Tableau leek eindeloos te duren,
tot ‘n zoete klank mij verloste,
Aphrodite zong mij lieflijk toe,
overlaadde mij met zwoele blikken.

Alle kou verdween uit mijn leden,
maar ook zij was gelijk verdwenen.
Ik keerde euforisch heimwaarts,
zonder ’t gebeurde zich verklaarde.