Plattelander

Paul Duyvesteyn

In een azuren droom zit zij op een kristalheldere transparante stoel,
op het topje van een tweelingberg,
met uitzicht op zijn doorzichtige tweelingbroer
Ze kan door die broerberg het aardse aankijken,
het tafereel in een glazen spiegel vangen

Ze ziet een schoongespoten strontkar,
waarop een plattelander in een plusfourbroek een nukkige nuwara-ezel ment
Hij is op pad naar het grijze gemeentehuis om een grief in te dienen
Beambten hebben een deel van zijn oogstland omgeploegd en met hoge hekken hermetisch omheind

Hij had zijn velden verwaarloosd, snel schietende struiken niet gesnoeid
Gebuur had geklaagd, er was hun een uitgestrekt uitzicht ontfutseld
Nu hangt hij over een gietijzeren gespreksbalie gebogen, met zijn zwartwitte zakdoek
Zijn vilten pet is naar voren gezakt waardoor hij amper de ambtenaar kan aanschouwen