De stille noodkreet

Martijn Wennink

Een gehavende week, de keerzijde van het weekend begint haar sporen na te laten... Fuck jongen, heb je nu nog steeds niks in de gaten?

Nee, nou ja, iets, maar wat loop je te praten?

Dinges maakt het altijd veel bonter dan dit. Even een periode minder, heb het zo weer op de rit. Daarbij heb ik nu weekend, ik wil niet dat je ermee zit!

Spiegel, zakje, lepel, poeder, pasje lijntje, rietje.
Als een vals, vervelend, en terugkerend melodietje.
Amfetamine, pep, speed, snelle.
We moeten sowieso bij bestellen.

Wat een focus en creativiteit deze dagen. Zat de hele wereld maar zo lekker te vagen.

Bewust controleerbaar paranoïde, spichtig, gejaagd, vol idioot, donders mooi op de automatische piloot. Blaren op de tong en een een chemische smaak. Elk fucking weekend is het weer raak

Come down, come downer, reserves op.
Lekker tegenstrijdig en een doorgesnoven kop.
Dit allen maakt me zo lekker schuw, en dat is precies hoe ik mezelf de maandag in duw.

Brak op het werk, ik verstop me wel.
Als ze me toch zien doe ik net of ik bel.
Er is maandags niks aan mij dat goed werkt, alleen het feit dat men het niet merkt.
stijve kaken, grote pupillen en mijn blik op oneindig. Zeur vandaag niet met mij, ben zo chagrijnig.

Het lijkt wel rouwen, geen zelfvertrouwen. Of angst, door onwetendheid.
Nooit meer drugs? Wat een saaie tijd.
Aanhankelijk afhankelijk, psychisch niet verslaafd. De schuld van de dealer die telkens opdraaft.
Verstrikt in je web door alweer een leugen. Hoe kan ik ooit nog voor mijn naasten deugen.

Ben ik dan echt die junk waar we vroeger om lachte. Of is dit gewoon een tijdelijke gedachte. De laatste tijd ga ik wel wat vaker slecht, ik weet het zeker dat gevoel is echt. Ik moet er naar luisteren ik weet alleen niet hoe. Ik kan niet helder denken, ben veel te moe.

Vanacht iets geslapen, de week weer voorbij, maak je geen zorgen mam zei ik dr blij..