Momenten
MOMENTEN
Ik sta in de portiek van een flatgebouw
Twee mannen staan te praten
Ze voeren een gesprek
Alsof er niets aan de hand is
Een van hen draagt een kind onder zijn arm
Een schreeuwende en huilende peuter
Dat gilt als een speenvarken
Dat beseft dat het weldra wordt geslacht
De mannen negeren de peuter
Het lijkt ze totaal niet te storen
Dit is dagelijkse kost voor hen
De normaalste zaak van de wereld
Dus ze praten rustig door
Ik sta perplex te kijken
En ik krijg ter plekke een visioen
Een verontrustend beeld in mijn brein:
Iemand in een supermarkt
Waarschijnlijk ikzelf
Temidden van een horde wanhopige moeders
Met gillende koters in kinderwagens
Er galmt een lied door de speakers
Dat je in de hele supermarkt kunt horen
Of je het nu wilt of niet
En het gaat van:
"Vluchten kan niet meer
Ik zou niet weten hoe
Vluchten kan niet meer
Ik zou niet weten waar naartoe"
Probeer dan maar eens
Om aardig en tactvol te zijn
Om vriendelijk en geduldig te blijven
Dat is voorwaar geen sinecure
Nu even buiten op een bankje zitten
Rustig ademhalen door de buik
Schouders naar beneden drukken
De ogen even sluiten
Geef me een paar minuten
Ik ga zo weer verder met mijn dagelijkse leven
Maar geef me heel even
Een momentje voor mezelf
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 18-04-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Vincent Oostrijck (Actief sinds: 20-08-2017)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Momenten’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.