Nabij het huis te Echten

JanLucas van der Woude

Vooropgesteld:
ik heb me nooit
aan illusies willen hechten.
Je had het me verteld.
Ik volgde slechts de groene wegen
tot voorbij het huis te Echten.
Daar kwam ik je
in vage schemerbeelden tegen.
Ik had mijn verwarde dromen
- de laatste die ik had -
voor je meegenomen.
Grauwe regen
viel op het zompig modderpad.
Terzijde ervan
de schemerende heidevennen
waarlangs je was gekomen;
een gebogen man
die aarzelend de weg hervond
naar aardse oude oorden.
Treurende dennen
log
steunend op
de zware venen grond.
Het zijn je woorden
die ik kon herkennen,
- ik hoor ze nog
als een onafgemaakt gedicht -
en niet je mond.
Ook niet je ogen
in je verweerd
en vaal gezicht,
maar wat het herkende.
Ik zie nog hun licht