Sinds

Jan Folkert

Sinds je dood
loop je naast me.
Vraag ik je.
Zeg ik je.
Ontbied ik je,
en altijd verschijnt
jouw schim
in mijn ooghoek.
Verspringend met mijn blik

Waarom nu?
Terwijl je vroeger
een vreemde was.
Een voorbijganger
die in een waas van herkenning
naar mij lachte,
en vervolgens
met de vogels sprak.

Blij ben ik
dat je nu de ruimte,
de rust
en de kracht
in je vluchtig lichaam hebt.
Dat je tranen kunt verdragen
die je van mijn schouder plengt.

En mij troost
want jij...
bent de troost voorbij.