Doelloos alleen

Joris Olivier

Doelloos alleen

In het park zit ik doelloos alleen op een bankje,
starend naar een weide met spelende kindjes.
Mijn gedachten gaan naar vroeger tijden,
toen ook ik nog gelukkig was en blijde.

Als ik beî mijn ogen sluit, ik mij weer waan
in die tijd, lijkt de tijd heeft stilgestaan,
hoor ik weer haar sprankelende lach,
zie ik haar betoverende oogopslag.

Maar in het hier en nu zijn die lach en blik
niet meer voor mij. Mij rest slechts lege kilte,
een leegte die mij dag en nacht omringt,
alleen in mijn dromen word ik nog bemind.

Ik weet, ik hoop, dat geluk ergens wacht,
ik weer kan zweven op roze wolken,
weer drink van de alles bedwelmende nectar,
weer ruik de lieflijk zoete geur van mirre.