Veel nadenken in puberteit

X'sgedichten

Ik kom nu in zo'n tijd.
Dat ik veel nadenk over wat ik lijd.
Problemen van nu spelen opeens niet meer zo'n grote rol.
Ons hoofd zit met andere dingen helemaal vol.
Alles even op een rijtje zetten.
Niet meer echt op dingen letten.
Dingen juist wel of niet verkeerd opvatten.
Ze beginnen steeds meer te lijken op katten.

Elk moment dat mijn ogen prikken.
En dan even niets meer kan pikken.
Wat zou het fijn zijn als je van iemand krijgt zoveel begrip.
Maar voor je gevoel, wie kijkt er om, helemaal geen kip.
Je wilt er niemand mee lastig vallen.
Wat het nog moeilijker maakt net als getallen.
Je krijgt te horen dat je het gewoon even kwijt moet.
Maar ik weet niet, is dat wel goed?