Het jaar van

JBTW

#Het jaar van...

Twintig twintig het jaar dat alles anders werd,
Wij met COVID 19 werden besmet.
Het jaar dat alles naar de kloten is gegaan,
Weg groepsvorming, 1,5 meter bij elkaar vandaan.
De tijd dat handjes schudden drastisch werd afgeschaft en elkaar nu groet met de elleboog die je net had vol geblaft.
Het jaar dat massaal landen in lockdown zijn gegaan, alle scholen zijn gesloten en er geen meesters of juffen voor de klassen staan.
De tijd waarin theaters, bioscopen voor onbepaalde tijd werden gesloten, dat ze ooit weer mogen draaien is wat we nu nog hopen.
Geen feestjes, party’s laat staan staan nog grote partijen. Geen evenementen meer met bij de ingang van die grote lange rijen.
Nooit meer op dansvloer waar nauwelijks ruimte is om nog te dansen,
Geen volle cafés waar er na middernacht nog valt te sjansen.
Het jaar van vernieling en eenzaamheid,
Het jaar waarin de mensheid zijn dieptepunt heeft bereikt.

Het jaar waarin de politiek hele rare keuzes heeft gemaakt, zijn respect verloor en de burger keihard heeft geraakt.
Het jaar dat er niet naar elkaar werd geluisterd in de tweede kamer, zelfs niet als de voorzitter dapper slaat met de hamer.
Het jaar waarin een ziekenhuis veiligheid voor gezondheid niet garanderen kan, bezoek niet welkom is en je per patiënt slecht een contactpersoon ontvangen kan.
Het jaar dat wereldwijd landen grenzen sluiten voor elkaar,
Want die COVID 19 hou die maar lekker daar.
Het jaar waarin onze gezondheid overal prioriteit is, een periode die socialiseren langzaam uit ons leven wist.
Het jaar dat we de Sint niet welkom heten in dit land, geen rijen kindjes aan de kade, samen, hand aan hand.
Het jaar dat eenzaamheid bij iedereen aanwezig was, een groot verlangen naar je naasten, fuck ik mis je gast.

Het jaar waarin we geen nieuwe mensen hebben mogen leren kennen en iedereen maar aan binnen zitten moest gaan wennen.
Het jaar dat er regels en wetten zijn aangepast, hoe makkelijk wij worden beperkt heeft ons allen vast verrast.
Geen volle restaurants, geen drukke winkel pleinen, maar uitgestorven nachten door de nieuwe richtlijnen.
Een tijd waarin afwezigheid een veel te grote rol speelt, nu het niet meer normaal is als je een ruimte met je collega deelt.
Het jaar waarin angst en onzekerheid alle dagen aanwezig is geweest, en als je wordt getroffen je niet weet hoe snel, of dat je überhaupt nog weer geneest.
Het jaar waarin je niet in vrijheid vieren mag, een bruiloft, diplomering, zelfs geen geboortedag.
Het jaar dat zoveel slachtoffers heeft gemaakt en ons heeft beperkt afscheid te nemen van wat we kwijt zijn geraakt.
Het jaar waar iedereen wel een naaste heeft verloren en er zo zat van is dat geen mens COVID 19 nog kan horen.

Dit is het jaar dat de geschiedenis zal gaan schrijven, de gevolgen van Corona in al die mensen lijven.
Het jaar van crisis, van chaos en paniek,
Wees alsjeblieft voorzichtig want anders wordt je ziek.
De keuzes die COVID 19 ons heeft laten maken, wisten wij veel wat we allemaal kwijt zouden raken.
Dit is het jaar waar iedereen sprak over het nieuwe gewoon, z’n periode waarvan je denkt; ik hoop dat ik dit droom.
Het jaar dat iedereen op de proef werd gesteld,
Het jaar dat elke dag meer slachtoffers heeft geteld.
Twintig twintig een jaar die iedereen het liefst zal willen vergeten, maar dit is het jaar
Dit is het jaar wat wordt besproken de rest van dit leven.