Richtingwijzer

Paul Duyvesteyn

Eens was hij in vergeten tijden een bruisende samenkomstplek van paden
Nu wijst hij onverwacht gebogen naar verkeerde richtingen
Vage namen in ijzer gegrift vormen een ingedronken bladwijzer
Geverfde littekens op zijn metalen omhulsel stralen verslapping uit

Hij stond op de scheidslijn van wegen en wachtte welke keuzes stappen maakten
Met een brede glimlach verlichtte hij voor een ieder zijn gekozen pad
Bij grote groepen maakte hij zelfs een buiging als ze aan de kim verdwenen,
alsof zon en wind een hulp in zijn wegwijzering waren
Een symbool dat immer juiste richting aangaf, naar de weg die hen wachtte