Alleenstaande deur

Paul Duyvesteyn

Aan de rand van een loofbos rust een alleenstaande deur,
zonder kozijnen, wel met een brievenbus en een cylinderslot
De deur staat iets verhoogd, met een klein vuurhouten opstapje
Van veraf is de deur nauwelijks te zien, ook van dichterbij niet

Hij staat daar in de schaduw met gesloten ogen
Niemand weet waar de sleutel is
Niemand weet waar deze drempelloze deur naartoe leidt
Niemand kan deze deur vinden, hij is in de tijd verborgen

In de avonduren staat de deur even op een haardunne kier
De deur kan dan een vlug moment avondlucht ademen,
een stille poos genieten van fluwelen zuchten
Hij hult zich in die geladen stilte in een kleurengewaad,
elke avond in een andere tabbaard