De brugwachter

Paul Duyvesteyn

Op de keukentafel ligt als een stille getuige zijn bruggenwachtershoed omgekeerd
Wit en eens zo zuiver is de hoedgrens grauw uitgeslagen
Van bovenaf gezien schijnselt vaag in de markiezenhoed de petroleumluchter,
hoedhuid verkleurd door modder's grijze vegen

Verloren blikt hij door het gebarsten keukenraam, steunend op zijn geschaafde ellebogen
Vlak voor de ophaalbrug liggen twee schuitjes als deinende vogels op slootwater
Één roerman staat kaarsrecht op de plecht, een baken in avondvocht
De andere blaast met zeilen gebolde wangen op zijn schippersfluit

Het zijn net wiegende waterdansers, die galjootjes in de golvende stroming
Schippersvinger wijst dan naar het wazige keukenraam, dan naar dwalende wolken
Klagend toetersgeluid wordt door ademende wind over akkers en velden gedragen
Achter het groezelige glasvenster wacht de avond in stilte af en schijnt de klapbrug door roest gevangen