tiny death

Karin DEE

We ademen luid in
onze handen, we slapen
in dezelfde kamer.
We zinken, horen de lucht
uit onze longen vluchten.

We voelen aan elkaar
de stikstof en de nacht stijgen.
De belegering die onze keel
moet ondergaan is groot.

Elke gedachte is een uitgebraakte
haarbal, stokt en hapt
naar lucht. In elke spiegel
zien we moeder. Ze ademt

en wij luisteren.
Haar as wolkt over de donkerte
in ons. Ze bevrijdt
ons van ons lichaam
zoals we gewend waren

toen we als kind.

Karin Dée