BLIKSEMTAAL

Han Messie

Bij verre donderslag daalt de weerlicht
door het nachtelijke zwart, als een drietand,
die zich telkens splitst, uiteengerafeld landt,
het duister opwekt met blinkend feestlicht.

De hemel heeft een lacht van zwaar gewicht.
Trillende stralen houden een hechte band
met luid juichende lucht vol blije brand
én op de grond weggedoken angstgezicht.

Al stervend toont het koude, verzonken vuur
gras en struiken in een helgele schijn,
sterker dan op elk zonnig middaguur.

Dit schouwspel mag even ontluiken,
weer snel vergaan bij vluchtige onweerskuur,
wil duidelijk beeld steeds koppig ontduiken.