Geloken ogen

Joris Olivier

Ik zag haar langs me gaan,
zij zag mij nochtans niet.
Was niet ver van mij vandaan,
uit d‘ogen onsproot verdriet.

Voortaan is ze mijn bestaan,
deel nu ook haar verdriet,
beiden laten wij een traan,
alleen zij, zij weet dat niet.

Jaren zijn sinds verstreken,
heb haar nooit gesproken,
noch in ‘t oog gekeken,

haar hart, en mijn, gebroken.
Zij is nooit uit mijn gedacht geweken,
d’ogen voorgoed geloken.