Mijn stok en staf

Lúthien Oronar

Mijn stok glijdt uit het leven
even beven mijn handen
angstig om de diepe val

in geen geval de breuk verbergend
die het leven dagelijks uren
minuten voor mijn voeten werpt


Mijn staf bloeit op uit diepe modder
gelijk een lelie hogerop
haar diepe schoonheid toont

waar haar leven ergens aanvangt
is van boven niet te zien
misschien als ik haar spiegel


Mijn leven als een spiegeling
op een helder bos gevonden
ven, waar licht en schaduw

met het daglicht spelen, hier
leven ingeslapen koningskind’ren
die zij teder wakker kust