Alwyn Hotel, Pretoria - Een herinnering

Jan Folkert

Ek is 'n boeremeisie, hoorde ik haar zeggen
aan de andere tafel bij twee oude mensen.
Zij was achttien schat ik. Ik twintig.
Haar hoofd een beetje schuin waarbij ze met haar mond
de theepot imiteerde.
Haar huid bleker dan die van haar disgenoten.
Maar dan rimpelloos behalve rond haar getuite lippen.

Met blik gericht op mijn tafelrand sloot ze
een denkbeeldig gordijn.
Hooghartig en kuis vermeed ze daarbij mijn ogen
en wees ze zwijgend mij en de wereldse zonden af.
Onbevlekt en heilig leek ze.
Ek is ’n boeremeisie en daarmee was alles gezegd.