Avondgang

Jan Folkert

als daglicht langzaam weg lekt met
het prikken van de sterren trekt hij
de kraag van z’n jas omhoog – lopend
over het grindpad langs de kromme
bomen met takken als zwarte gestolde
schichten tegen een door de maan
beschenen lucht – die hem ondanks de
dreigende en krakende buigingen
geruststellen – want schaduwen noch
vruchten vallen op z’n hoofd – dan
vliegt de ekster met een rauwe kreet
van zijn tak – en staat hij onwennig
onder de heldere oneindige hemel