Knikkers van glas breken niet zomaar

Maanstichter

Knikkers van glas breken niet zomaar.

Behalve wanneer je blind bakt
en ze per ongeluk laat vallen in een bak met afwaswater.
(Gewoon water zou ook kunnen, denk ik.)
(Maar zover was ik nog niet.)

Wanneer je de bodem op het aanrecht hebt gezet,
je hand uit de warme lap haalt,
je graait in troebel water dat al was,
afgekoeld maar nu miniscuul warmer is,

Wanneer je voelt over de bodem,
zoekt als naar parels in de zee,
(scheer)mes ontwijkend,
zul je ze uiteindelijk vinden.

De knikkers zijn heel. Natuurlijk.
Maar wel geschrokken.
Koel water brak hun val,
maar ook hun binnenkant.

De knikkers zijn heel. De barsten zitten,
immers, niet van buiten.
Thermische shock maakte hen
hooguit een beetje ruw.

Totdat je met ze knikkert.
En ze breken.
Één voor één.
Zomaar.