Melkmeisje

Paul Duyvesteyn

Rondom een vakwerkboerderij hangt een nevel van levende koeienadem
In vergulde regenboogstralen walst modderig stof tegen de staldeur
Tijd knaagt aan vermolmd deurhout, vol met krioelende boktorretjes
Diepe moddergleuven verslinden kronkelend het boerenland

Over de klompen van het melkmeisje schuurt haar lange rode rok
Haar hangschort vol met opgedroogde melkvlekken, een stil gefluister van smart en zorg
Met gekromde rug tilt ze twee volle melkemmers van de grond
Ze sjokt met gebogen schouders naar de gekierde heemdeur

Bij openen stroomt koude stoffige lucht in wolken haar tegemoet
In gloed van plotseling licht vertonen haar haren steile contouren
Verblind door hel buitenlicht struikelt ze over de drempel
Melk klotst over de deelvloer en vindt zijn weg tussen restanten opgedroogde koeienvla