Dakgewelf

Paul Duyvesteyn

Ik schrijd op de modderige schoot van een weilandsloot
Mijn haren ruisen in waterkabbeling
Gebroken zonlicht ambert mijn zielspad
Ik voel me verstrengeld met omhullende watermassa

Heerlijk om in schaduw van pijlkruidbladeren te zwerven
Ik duw pijlvormige bladeren opzij
Kijk ik op zie ik een witte bloemenweide
Deze werveling van witkleur boetseert mijn geborgen dakgewelf