en toch

Natasja Delanghe

elke traan is een aanslag
op mijn sterfelijkheid
ieder woord een kromming
in het silhouet van mijn graf

betraande gedachten
volgen de rivier van mijn afscheid
wijl dove herinneringen
de ochtend baren zoals altijd

en toch

ik adem in al mijn gedichten
nog steeds te veel bladeren
aan de takken van mijn bloed

alles verkleurt
achter het raam van de dood
waar de meeuwen zeeën krijsen
in hun mantels van zilte
eenzaamheid

en toch

schijnt uit de natte straten
een kinderlijk naïef gedrang
om uitgerezen werelden en
parelmoeren beloften

en toch

loodrecht op mijn stilste verzen
schijnt onversaagd het barre verlies dat kleurloos versplintert
tot herfstbeklag en dood

te veel dood