De gesel van ons persoon
Rakelings trotseer ik
ingeblikte ogen.
Een zucht wordt geslaakt,
een kreet gesmoord,
hier ging de geest teloor.
Woorden amper uitgesproken
vormden onuitgesproken slag
tussen verdriet, twijfel
en ongehoord trafiek.
In ademnood kwam het als
een lach tentoon, de gesel
van ons persoon.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 08-01-2024
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Priest Ambrose (Actief sinds: 04-11-2023)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De gesel van ons persoon’ van Priest Ambrose zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.