Tralies

Cipuccati Fabiano

Gevangen in mijn eigen lichaam.
De tijd gaat snel maar tegelijkertijd ook langzaam.

Elke dag pijn van kop tot teen.
Was het maar een griepje waarvan alle klachten na een week verdween.

Ik besef dat er mensen zijn die het erger hebben.
Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn klachten gewoon moet omhelzen.

Soms voel ik mij alleen.
Het voelt als een blok aan het been.

Mooie momenten die ik verlies.
Door de fysieke, maar ook mentale tralies.

Ik blijf vechten, ik heb mijn doel voor ogen.
Maar ik verlies ook veel van mijn eigen oorlogen.

Mijn lichaam en geest constant in duel.
Maar soms begrijpen ze elkaar wel.

Op de dagen dat ze op een lijn staan.
Wil ikzelf vaak niet meer bestaan.