Depressie

Erwin Steijlen

Een absurd grote groep van slikkende mensen sleurt zich door het leven
Die zonder pillen nergens meer om geven
Zo ziek geworden zijn van hoe zichzelf te zien
Enkel in staat om op te kijken door ogen van anderen

Die Angst zonder naam maar altijd aanwezig
Laat steeds dieper glijden in dalen en falen
Wegkruipen, vluchten, niemand meer zien
Zal ik het doen? Zal ik het doen? Zou het helpen misschien?
Diep dieper diep diepst depressie down, niet durven praten
Beter
weg
zakken
in de rush en alles maar zo laten

Pech met je aard, verkeerde genen
Een onontdekte ziekte?
Jouw wereld die zonder reden steeds kleiner wordt
Maar ook dichterbij dat ene moment van opgeven

Isolatie, onbegrip en eenzaamheid
Uitgestoten, zelf gedaan, snijden, geef op die strijd
Niet nog meer pillen zegt de man, joh, trek er eens op uit
Diep dieper diep diepst depressie down, niet durven praten
Beter
weg
zakken
in de rush en alles maar zo laten
Diep dieper diep diepst depressie down, niet durven praten
Beter
weg
zakken
in de rush en alles maar zo laten