Gewoon vervelen

Gertjan van der Kraan

Gewoon vervelen

Zo jong en klein
En dan die pijn
Twee kleine ogen
Zo intens bewogen
J vraagt; waarom
En zegt verdrietig: Kom
Kom in mijn armen
Om je te verwarmen
Na weer een kuur
Vaak zelf overstuur
Blijf je maar vragen
In die zware dagen
Hoe lang nog Heer
Dit doet zo’n zeer
Red toch mijn kind
Zodat het rust vindt
En niet wordt geremd
Maar weer blij gestemd
Zonder kanker speelt
Of zich gewoon verveeld
Zonder te zijn gebonden
Door slangen verbonden
Voor de zoveelste kuur
Van weer een paar uur.