KILKOUD WINTERIJS

Joop Hagen

Verkilde lucht verstilde zucht
lispelt door groenblijvend groen
als een wit doorschijnend wief
waaruit het leven is geweken

hartje traag van slag
winterslaapt een egel op de rand
van net-niet overlijden
dat zal zijn tijd wel duren

in fladderende voedselrellen
jaagt merelkerel stuipen op het lijf
van kapers op de kust
overleeft voor het moment

vossebeest stort zich des nachts
met passie op de kippen
diepgevroren resten kleuren
het ochtendgloren rood
geen vrije uitloop deze keer

depressies guren naderbij
de lucht vergrijst de wind trekt aan
rusteloze witte vlokken
vervagen de verre horizon

binnen gloeit een knussig vuur
verwarmt mens-erger-je-niet
buiten slacht mees furieus
een diepgevroren vetbol en
sust het bezwaard geweten

blijft de drang te overleven
het verre voorjaar nog te halen
maar Paulusma en elfstedengebazel
voorspellen de eeuwige verstijving

een open eind in lentelust
je weet maar nooit.