Zachtjes klingelen de ijspegels

Willem Bernardus Tijssen

Zachtjes klingelen de ijspegels
in de wind een serene melodie.
Schuin en scheef schotst het
pakijs een onaantastbare illusie.

Koud schuurt de wind voorbij
een ijsbreker die door het pakijs
snijdt. Ver onder de min vecht
de mens een ongelijke strijd.

Ver van huis in een rechte lijn
door het krakende ijs;
fluit een ijzige wind een ontheemde
wijs. Omhullen de ijspegels in
zachte klanken, de gebeden van
de ijsbrekers die voor hun behouden
doortocht danken.