drift spelend in een strakkend blauw

wil melker

In de langste nacht geborgen
wit de wereld zich tot morgen.
Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid,
zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid

Poedersneeuw verzoet de kou,
drift spelend in een strakkend blauw.
ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas.
Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas.

Uitgestrekt, wit rondgevlekt in kristallijn,
speelt vorst, in hermelijn, met licht en pijn.
Hij straalt intens zijn koude macht.

Als speldenprikken zilver, zonnen in het klein,
vriezen sterren met venijn, in stralen glitterfijn,
water in een strenge nacht tot kracht.