WILLEKE ALBERTI
Het meisje ervaart ruw, woelig leven
in Amsterdams straten, terwijl haar mond
door muzenkunst wordt verblijd met hecht verbond,
naar steeds schonere klank mag streven.
De zangeres komt vloeiende stem geven
aan blijmoedige, feestelijke stond
en verdrukte zielen, bij liefde verwond:
sterke toon vol opbeurend, teer beleven.
Ronde schijven werken op stroom, schallen luid,
opdat de gezongen woorden heilzaam
over de wereld gaan als wonderkruid.
De bedaagde dame houdt grote faam,
want haar keel kent geen tijd, brengt jeugdig geluid;
daarin maken hartstocht en wijsheid één naam.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 24-12-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Han Messie (Actief sinds: 18-01-2018)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘WILLEKE ALBERTI’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.