MIJN HOBBELPAARD

Cock van den Berg

MIJN HOBBELPAARD

Thuis heb ik nog een hobbelpaard, met leuke kop en dito staart.
Hij hobbelde naar lieve lust, had 't altijd naar z'n zin,
Daar breng je echt niets tegenin, maar nu heeft ie altijd rust

Dat paard,
Ik weet nog hoe 't was,
Had een kale houten jas,
Zo reed hij door de kamer,
Soms ging ie in galop,
Op z'n snelheid stond geen stop
Maar plots kwam DE man met de hamer.

En toen viel m'n fantasie in duigen,
Als kind was jij dat niet gewend;
Je had alles wat je hart begeerde;
Je hield je grroot; was toch een flinke vent.

Het is alweer heel lang gelee,
't Was gebeurd, 't was passé
't Goede nieuws was ome Piet,
Een huisvriend, maar ook timmerman,
Zo'n man, die altijd alles kan
En die zag toen mijn verdriet.

't Paard had een gebroken poot,
Hij repareerde het uit hoge nood,
Ik stond echt daarbij te blozen
Ik stond perplex, dat weet ik nog, ome Piet vergat ik niet,
Hij blijft mij voor altijd bij, hij was een grandioze.

Dat paard,
Dat is al bejaard,
Hobbelt toch nog onvervaard;
Hij doet dat onbewust,
Na zoveel jaren rust.

Hij doet 't niettemin,
Z'n tweede jeugd staat aan 't begin,
Is nog lang niet uitgeblust, kent nog volop aktie
Boordevol met levenslust,
Dat is nog niet gesust,
Zelfs niet met een fractie.

Dat paard,
Gaat een levenlang al mee,
Doorliep alle wel en wee
En rijdt nu weer door de kamer.
Z'n leven zit er nog niet op,
Nog net als vroeger in galop,
Z'n draf is nu nog veel voornamer.

En ook, als 'k 't niet meer mag beleven,
Zal 't hobbelpaard z'n diensten eer aan doen.
Misschien wat strammer, bij deez' is 't dan vergeven.
Ouderdom, geldt ook voor paarden,
Al waren ze van heel veel waarde, voor mij blijft ie hoog verheven.