Gedachtegang en Vrijheidsdrang

P.T.H. Feldbrugge

Ik kan mijn gedachten vaak kwijt in gedichten
Wat regels die rijmen en mijn denken belichten
Met zwevende strofes die soms echt niet ‘lopen’
Maar wel iets te zeggen hebben, mag ik toch hopen

Mijn hobby’s zijn lezen en ook fotografie
En soms fluit ik weken dezelfde melodie
Ik ben ook graag buiten in de vrije natuur
En kijk dan naar wolken want die zijn zo puur.

De najaarsblues bij het vallen van het blad
Die heb ik dit jaar nog niet duidelijk gehad
Want heel alert ga ik depressies te lijf
Als het buiten vroeg donker is bij de klokke van vijf

Wandelen zit me kleinschalig in het bloed
Maar soms loop ik alleen maar omdat het moet
Als het voorjaar weer op aanbreken staat
Duurt het niet lang voor het me beter gaat.

Eenzaam ben ik nooit maar soms wel alleen
Dan wil ik eruit maar weet niet waarheen
Een filmpje pakken of tot laat naar de kroeg
Nieuwe mensen ontmoeten dat geeft me genoeg

Maar tegenwoordig merk ik redelijk vaak
Dat ik soms fysiek uit het evenwicht geraak
Het omvallen kan ik niet meer corrigeren.
Het is me gebeurd, nu al enkele keren.

Je kunt dus zeggen, wat onvast ter been
Maar ik vraag me af, waar moet dat toch heen?
Met een dronkemansgang voortaan door het leven
Daar wil ik eigenlijk nog niet aan toegeven

Maar kop op, zeg ik dan, en nu niet meer klagen
Ik zal vanaf nu soms hulp moeten vragen.
Ik heb dat heel lang uit weten te stellen
Want ik ben liever alleen, moet ik eerlijk vertellen.

In mijn jeugd heb ik mezelf ooit heilig beloofd
Dat niemand me van mijn vrijheid berooft.
En dat dit in de toekomst nu wel gaat gebeuren
Dat valt me erg zwaar en is te betreuren..

Terwijl het alleen zijn mij nimmer verveelt
Ken ik niemand die dit gevoel met me deelt.
En het beetje begrip dat mijn zussen mij tonen
Is nog geen reden om bij hen in te gaan wonen

Ik ben intens gelukkig in mijn appartement
Zonder huisdier of kind, ja zelfs zonder vent.
Want een andere mens eeuwig trouw beloven
Blijkt gauw een leugen, doen statistieken geloven

Ik vraag me nu af of ik ooit in mijn leven
Echte liefde aan een andere mens heb gegeven.
Misschien ben ik daar helemaal niet toe in staat.
En poetste ik daarom bij elk aanzoek de plaat.

De angst om een verbintenis aan te gaan
Heeft altijd al ergens in mij bestaan
En ik ben niet bang om verbonden te zijn
Maar mijn vrijheid verliezen dat vind ik niet fijn

Ik dacht altijd dat met een goed verstand
Heb je zelf de regie van je leven in de hand
Wat zat ik daar fout en hoe kon ik weten
Dat ik gezondheid hierbij was vergeten?

Je moet niet spelen met moeder natuur
Dan pluk je de druiven en die zijn best zuur
Ik zie het als oordeel en niet meer als straf.
Want van zo’n schuldgevoel kom je nooit meer af.

En voor de toekomst is mijn grootste doel
Dat ik mij in een volgend leven weer vrij voel.