herkende je in takkenbreuk

wil melker

ik heb woestijnen doorgeploegd
in hete vlaktes naar je spoor gekeken
door zon en wind gegroefd, niemand
heeft ooit van mijn zweet geweten

ik struinde door het hoge gras
van eeuwig glooiende savannen
herkende je in takkenbreuk en pas
en dacht je jagend zo te vangen

in bergen vond ik je profiel
maar je wilde niet verschijnen
ik hoorde echo's in ravijnen alsof
je verder naar beneden viel

ik moest je houwen uit de rots
je was versteend in het verdwijnen
in liefde breken we uiteindelijk onze trots
of, repeteren we weer tijdloos de refreinen?