jij was mijn griet in poncho

wil melker

Ik las je in Aztekenassen
wandelde over besneeuwde
passen in het Andesberggebied
jij was mijn griet in poncho
je donkere lach vereeuwigd
in de kinderen die je bracht

jij was de tijd als zand in
eeuwig golvende woestijnen
de piramides lagen zuiver
op de lijnen die ik in de verre
ruimte zag daar vond ons
nageslacht een dood die leven gaf

jij was zon die opkwam
langs de stenen die in Stonehenge
werden opgericht om het seizoen
te weten ze nooit meer vergeten
jij sloeg cirkels in de granen
zodat boeren snel tot oogsten kwamen

jij bent mijn God in vele namen
religie is magie in dat mysterie
komen mensen samen ik ben
gebleven in jouw leven omdat
ik hier aard de evolutie heeft genoeg
genot gegeven om onszelf te overleven