in de wereld van mijn lach

wil melker

het was je oogopslag
die mij deed zweven
ik vocht om niet te beven
toen jij me eindelijk zag
die meters kan ik niet vergeten
de tijd draaide een halve slag

je stapte onbevangen
in de wereld van mijn lach
woorden werden overbodig
de omgeving niet meer nodig
verbonden wisten we dat onze
lichamen elkaar meteen verstonden

samen zijn we
weggegaan om alles
te beleven om aan elkaar
te geven wat verboden leek
pas achteraf hebben we geweten
dat dat de enig juiste waarheid bleek