de pluk van vrijheid

elze schollema

mijn boeket doorstond
de eeuwige vlucht, niets daargelaten
maar toch ontheemd zal de
kroon het hoofd verlaten al splijt
het leven zich in twee

halsstarrigheid is geen trots maar is
de pluk van vrijheid, gedreven is jouw hand
maar beneveld sta ik ver en bezie mijn ziel
als de rots die mij bevrijdt

het aardse draagt zo zwaar, het licht
zo stekend blind, de liefde onnavolgbaar
in jouw blik rijmt niet op de woorden
in dit gedicht