Vier heel oude makkers

Dakoyria

Zij troffen elkaar graag voor opnieuw een praatje
en een pijpje, op een houten bankje gezeten;
meer een soort schraag

Zij straalden veel gemoedelijkheid uit zoals zij
vieren daar zaten
Twee ervan met een pet met klep, één met een
gebit vol gaten...

Vriendelijk groetten zij voorbijgangers, het was
éventjes om een kort praatje te doen
Het oudste opaatje droeg best wel waardig,
zijn beschadigde bloeddoorlopen oog, met zijn
laatste restje innerlijk fatsoen

De andere twee keuvelden in hun onverstaanbare
dialect over kennelijk hun wederwaardigheden
Allen hadden één ding gemeen: het stiekeme
gluren naar een passerende beeldschone vrouw...

Één merkte meer dan verlangend op dat hij nu
eindelijk wel eens koffie wou!

Dakoyria, 2019.