Bevolken anoniem de hemel
ik zou haar ogen willen zien
de trekken kunnen onderscheiden
in het vallend blad
haar stem weer mogen horen
in het lied van opgetogen koren
als de wind iets harder bidt
mijn wolken zijn weer grijs
bevolken anoniem de hemel
ze maken niemand meer iets wijs
de wereld strakt zich
in een kouder onbehouwen
alleen mezelf kan ik nog vertrouwen
seizoenen is zij met mij meegegaan
we bekenden vriendschap tot oneindig
maar zij heeft het leven uitgedaan
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 15-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Bevolken anoniem de hemel’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.