Mijn vriend

elze schollema

Ik zag je slenteren langs het asfalt
dat trachtte je te spiegelen
in fijne vlokjes sneeuw, doch
je handen waren diep verscholen
in een dadeloos gebaar

het leek alsof de vrucht van tijd
onrijp jouw ziel vertolkte
in de oude jas die jij dacht
te hebben afgedaan, doch
de rafels

trokken diepe sporen en knoopten
het kruispunt aan jouw emoties

slechts mijn gebaar sleutelt
aan jouw wonden en naar ik hoop
heb jij je rust hervonden