Wil Melker zijn mozaïk

elze schollema

Ik zie in zijn vuisten
het penseel die het leven
laat leven, onbedorven patronen
die zonder wetenschap zichzelf
telkens klonen en waar kleur vele
afgronden verandert in spreuken

Hoedanig zoals zijn lot zal zijn
dicht hij beurtelings langs paden
die bezaait met scherven doch
ook met lillapaarse bermen zijn die rijmen
op de vele altaren waarvoor hij heeft gebeden

Toch ook is hij verguisd en verjaagd
maar wat de deugd niet kan weten
is dat hij het centrum van het mozaïek
draagt in het hart en dat de laatste steen
zal worden gelegd door zijn eigen hand

Ik feliciteer je Wil met de voorbije jaren
tot de dag van toen – want zoals wij weten
bestaat er geen toekomst
zonder de dag van vandaag