Roestende tranen

Tamara Brabander

Als het verdriet volledig geroest is, maakt geen traan meer het verschil.
Dus stop je maar met huilen, geeft het een plek en houd je stil.
Totdat de laag zich heeft gevormd op elke plek van het verdriet.
Je voelt de pijn nog branden, alleen huilen doe je niet.
In de loop van de jaren kruipt het verdriet verder in je hart.
Je geeft het een mooi plekje en raakt af en toe verward.
Door de plotselinge vlaag waarin het verdriet ongekend is, waarin de pijn is blijven steken, de pijn van het gemis.
En dan besef ik me weer even dat roest niet doet vergaan.
Waardoor er altijd plek is voor steeds een nieuwe traan.
En die land nu niet langer op iets wat eerst zo roestig was.
Maar land nu heel zachtjes op een plekje in mijn hart.