Mijn stil verdriet

Lisa

De dauw lag nog op de grond
Voorzichtig liep ze daar op hakken
Haar jurk wapperde, haakte aan takken
In stilte, vol geluk liep ze met haar gezin rond

Haar blonde haren
Waren als een gouden kroon
Het prachtige leek in kinderogen zo gewoon
Alsof er geen vernielers waren

Naast ons was de enorme diepte, een groot ravijn
Zo diep, er konden wel twintig papa's op elkaar
In staan, ik keek, maar zag geen gevaar
Alsof niks gevaarlijk kon zijn

Totdat iets haar voet
Uit liet wijken
Ik zag haar vallen, ik zag haar plotsklaps bezwijken
Ik zag het met mijn kinderogen zo goed

Daar in de diepte lag die allerliefste vrouw
Mijn moeder! Mijn steun en houvast
Zij hielp me met het dragen van een last
Daar lag ze nu. Waarom moest dit nou?

Weg was het leven waarin alleen een zon scheen
Een nare droom werd mijn werkelijkheid
Ik staarde naar haar gebroken schoonheid
Mijn mama! Ik voelde me zo alleen

En nog altijd. Soms heb ik het gevoel om te komen
In mijn ellende en verdriet
Dat ik alleen draag, niemand die het ziet
Gebroken is mijn wereld. Van beter kan ik alleen maar dromen.