Kon het leven maar worden stil gezet

Unfairtility Tale

Blijde berichten
Gelukkige gezichten

Buiken die groeien
Hormonen die stoeien

Wandelwagens om me heen
Daar loopt alweer een moeder heen

Facebook staat vol echo-foto's,
En advertenties als aanvraag voor "de blije doos".

Zelfs programma's op t.v.
Confronteren je ermee.

Het lijkt een vanzelfsprekend iets,
Voor de meeste zegt mijn pijn hen niets.

Wat een ander als een grap bedoelt,
Wordt als een messensteek door mij gevoeld.

Woorden waarmee men troost wilt geven,
Confronteren me met dit harde leven.

De bedoeling is goed, dat weet ik wel
Ik krijg alleen mezelf nooit meer "goed in mijn vel".

Gelukkig zijn voor andermans geluk, meen ik oprecht
Mijn felicitaties en betrokkenheid zijn echt.

Van mij mag het leven echter worden stil gezet
Zodat er niet meer op mij wordt gelet.

Zodat ik in alle rust kan vechten en werken,
Om mezelf terug te vinden en aan te sterken.

Het wordt moeilijk om de hoop te laten varen,
Vrede te hebben en de lucht weer te laten klaren.

Om weer positief in het leven te gaan staan...
...en de toekomst op andere wijze tegemoet te gaan.

Want hoe kan ik er nou aan wennen...
...dat ik geen van mijn kindjes ooit zal mogen leren kennen?