Sombere gedachten

Ron Dietvorst

In de natte decemberkou
liep de jonge vrouw
vlak langs de kant
van de kanaalrand
haar hoofd vol met doemgedachten
niets kon haar zielepijn verzachten
het was hier vredig en stil
het contrast was schril
met het lawaai van de drukke stad
ze liep verder over het pad
ze kreeg haar doodgeboren kind
niet uit haar gedachten en de wind
striemde haar bleke gezicht
haar vriend zat nu thuis wellicht
luisterend naar wat de drank hem influisterde
en wat hem aan de fles kluisterde
het interesseerde haar geen zier
ieder had zijn eigen manier
ze durfde niet te springen
en er was hier niemand die haar zou dwingen
de dokter had gezegd dat er nog kansen kwamen
het waren niet altijd miskramen
ze hief haar hoofd en tuurde in de toekomst
haar vriend wachtte al op haar thuiskomst
en was misschien al ongerust
na de wandeling had ze weer wat zielsrust.