dode moeder

Geert Messelis

het is zo zwijgend
dat we afscheid namen
jouw hand was slap
maar drukte onbewust
je was een vogeltje
in een veel te grote kooi geworden
ik heb je toen
levenslang opgeslagen
hoe je daar in foeutushouding lag
's morgens was was er schijnbaar niets veranderd
alleen, jouw ogen waren half geloken
ik heb jouw voorhoofd gestreeld
heel oud en afgeleefd
de koorts was koud
ik streelde tot mijn groot verdriet
over het niets